Legalizacja świadectw i dyplomów

Legalizacja świadectw czeladniczych i dyplomów mistrzowskich.

Edukacja szkolna zakończona uzyskaniem świadectwa, stwierdzającego pewien poziom wykształcenia ogólnego i przygotowania zawodowego stanowi podstawę do dalszego uzupełniania i doskonalenia kwalifikacji zawodowych. Osoby zatrudnione nabywają wiedzę i umiejętności w całym okresie aktywności zawodowej a umiejętności zdobywane w procesie pracy lub poprzez udział w zorganizowanych szkoleniach można poświadczyć formalnymi dokumentami potwierdzającymi kwalifikacje zawodowe. Jest to korzystne, zarówno z punktu widzenia interesów pracownika – bo ułatwia dalsze zatrudnienie lub zmianę pracy – jak też pracodawcy, który może właściwie ocenić rzeczywistą przydatność pracownika w kontekście potrzeb kadrowych swojego przedsiębiorstwa. System izbowych egzaminów czeladniczych i mistrzowskich jest prawnie umocowany w Polsce oraz znany w krajach Unii Europejskiej, co jest nie bez znaczenia w kontekście tworzenia jednolitego rynku pracy oraz procesów emigracji zarobkowej. Cechą charakterystyczną izbowych egzaminów jest ich otwartość i dostępność dla różnych grup kandydatów tj., zarówno młodocianych absolwentów nauki zawodu u rzemieślnika, jak też osób dorosłych, poszukujących możliwości potwierdzenia kwalifikacji nabytych w drodze pracy zawodowej i przygotowania teoretycznego.

Świadectwo czeladnicze jest podstawowym dokumentem potwierdzającym kwalifikacje zawodowe w rzemiośle. Uprawnia do podjęcia pracy (wykonywania prac) w charakterze pracownika wykwalifikowanego i zajmowania stanowisk wymagających kwalifikacji, a po odbyciu trzyletniego stażu pracy do ubiegania się o przystąpienie do egzaminu mistrzowskiego.

Dyplom mistrzowski jest dokumentem potwierdzającym najwyższe kwalifikacje rzemieślnicze w zawodzie i ułatwia posiadaczowi samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej oraz zajmowanie stanowisk kierowniczych w przedsiębiorstwie, a także jest dokumentem uprawniającym do szkolenia młodocianych pracowników (wraz ze świadectwem ukończenia kursu pedagogicznego).

Rzemieślnicze dowody kwalifikacji zawodowych; świadectwa czeladnicze i dyplomy mistrzowskie opatrywane są okrągłą pieczęcią z Godłem, co nadaje im charakter dokumentów państwowych.

Legalizacja świadectw czeladniczych i dyplomów mistrzowskich Apostille – poświadczanie dokumentów

Po wejściu Polski do Unii Europejskiej coraz więcej osób zamierza wykonywać zawód w krajach członkowskich, posługując się jednocześnie posiadanymi dokumentami, potwierdzającymi kwalifikacje. Zgodnie z prawem międzynarodowym dokument, który będzie wprowadzony do obrotu prawnego z zagranicą, musi być zalegalizowany, czyli uzyskać swoistą autoryzację. Traktat o UE wprowadził m.in. jako generalne zasady swobody przepływu pracowników i świadczenia usług oraz prawo podejmowania działalności gospodarczej we wszystkich krajach UE. Jednakże przeszkody dla ich stosowania mogą wynikać z prawnych ograniczeń wprowadzanych przez poszczególne kraje, a dotyczących pewnych zajęć i zawodów, co oznacza, że obywatel UE, który chce podjąć wykonywanie określonego zawodu w innym Państwie Członkowskim, musi podporządkować się stosowanym tam zasadom dotyczącym tej działalności. Dla właścicieli dokumentów potwierdzających kwalifikacje zawodowe, a wydanych przez izby rzemieślnicze, jest zatem niezwykle ważne, aby przedstawiane przez nich świadectwa czeladnicze i dyplomu mistrzowskie spełniały wszelkie wymogi natury formalnej.

Związek Rzemiosła Polskiego jest upoważniony do legalizowania wystawionych przez izby rzemieślnicze dyplomów mistrzowskich i świadectw czeladniczych, którymi ich posiadacze zamierzają posługiwać się za granicami naszego kraju.

Tryb legalizacji świadectw i dyplomów polega na tym, że Związek Rzemiosła Polskiego, Warszawa, ul. Miodowa 14, tel. 022 831-61-61 /opłata 26 zł./ sprawdza oryginalny dokument (lub oficjalny duplikat) na podstawie księgi wieczystej czeladniczej lub mistrzowskiej izby rzemieślniczej, która go wydała, a następnie na odwrocie świadectwa lub dyplomu potwierdza prawidłowość wystawienia dokumentu. Procedura przyjęta w organizacji rzemiosła praktycznie eliminuje możliwość zalegalizowania sfałszowanego dokumentu. Końcowym etapem legalizacji jest potwierdzenie, dokonywane przez Wydział Legalizacji Dokumentów Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Al. Szucha 23, Warszawa, tel. 022 523-94-63. /opłata skarbowa 60 zł./.

Sprawy związane z legalizacją może załatwić właściciel dokumentu lub osoba przez niego upoważniona, przy czym nie wymagana jest forma pisemna upoważnienia. Na uwagę zasługuje, iż liczna grupa osób uzyskała dokumenty kwalifikacyjne w roku bieżącym, spełniając w ten sposób oczekiwania (żądania!) potencjalnego lub obecnego zagranicznego pracodawcy – ta uwaga dot. zarówno krajów europejskich, jak i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Interesujące jest, że osoby te wcześniej pracowały w zawodzie na terenie Polski, ale nie żądano od nich dokumentów potwierdzających kwalifikacje, wystarczało oświadczenie o znajomości zawodu bądź świadectwo szkolne. Osoby już zatrudnione w innych krajach unijnych spotykają się w ostatnim okresie z żądaniem pracodawców, aby przedstawiły dowód kwalifikacji, przy czym pracodawcy z krajów Europy Zach. preferują – wg oświadczeń zainteresowanych – dokumenty izbowe. Rozmówcy wykonują różnorodne zawody związane z usługami – najczęściej budowlane (murarz, glazurnik, malarz – tapeciarz, inst. elektryczny, inst. sanitarny i ogrzewania, dekarz, zdun, cieśla, betoniarz), spożywcze (kucharz, cukiernik), drzewne (stolarz, tapicer), związane z motoryzacją (mechanik samochodowy, elektromechanik pojazdowy, blacharz samochodowy, lakiernik samochodowy), związane z pielęgnacją ciała (fryzjer, kosmetyczka). Kierunek wyjazdów: Niemcy, ale obecnie najczęściej Wielka Brytania i Irlandia, Austria, Belgia, Włochy, Francja i St. Zjednoczone AP.